Monitoren op de Mont Ventoux

20 Jun 2024

Vele handen maken het verschil! En zo zijn er ook veel monitoren die de afgelopen 20 jaar hun steentje bij hebben gedragen aan het succes van Sporta Mon Ventoux. We spraken daarom met Valérie Peene, die sinds 2016 aanwezig is als monitor op het evenement en sinds 2018 als coördinator van deze groep op de top.

Hoe lang coördineer je de monitoren al?

Ik verzorg de coördinatie van de monitoren al sinds 2018 samen met Stijn Belmans. Ik was in 2018 zelf al twee jaar meegegaan als monitor en hoorde dan van Stijn dat hij een tweetalige buddy zocht om de coördinatie van de monitorenploeg in Frankrijk in goede banen te leiden. Door mijn ervaring als monitor zelf op het evenement de jaren ervoor had ik de smaak zeker al te pakken om dat team de jaren nadien ook te blijven ondersteunen.

Vanwaar de blijvende inzet?

Vrijwilligerswerk is voor mij altijd een zeer belangrijk aspect geweest. Al sinds mijn 17e zit ik op één of andere manier verwikkeld in het vrijwilligerswerk en Sporta Mon Ventoux was de perfecte opportuniteit om dat op een leuke manier verder te zetten. Jaar na jaar blijft het ontzettend leuk om het evenement te mogen meemaken. Het bruist dan van energie bij de deelnemers, bij onze vrijwilligerscrew en in heel de regio rond de Mont Ventoux.

Wat doe je daarnaast in het dagelijkse leven?

In het dagelijkse leven ben ik Project Manager bij EY, binnen het Technology Consulting team. Daarnaast heb ik mijn familie met 2 geweldige pluskindjes van 6 en 8 jaar die elke keer weer het nodige entertainment met zich meebrengen, op een positieve manier! Qua sport wandelen we heel veel.

Valérie als monitor samen met Stijn Belmans tijdens haar éérste editie in 2016

Ik ben zelf geen fietser, maar Mon Ventoux heeft me wel geleerd de sport te appreciëren en tijdens de zomer staat de Tour de France sowieso op. Ze moesten maar eens op onze mooie kale berg passeren.

“Vrijwilligerswerk was voor mij sinds mijn 17 jaar heel belangrijk. En op Sporta Mon Ventoux kon ik dat op een leuke manier verderzetten.”

Wat vind je zo leuk aan samenwerken met de monitoren?

Een groot deel van de crew komt net zoals ikzelf al meerdere jaren mee. Het is daardoor ook fijn om elke jaar opnieuw vijf dagen met hen te mogen doorbrengen en er samen een succesverhaal van te maken. Het enthousiasme dat ze meebrengen zorgt telkens voor een geweldige sfeer, zowel binnen ons team, als bij de deelnemers en toeschouwers. Hier worden vriendschappen voor het leven gemaakt en zoals bij elke grote groep enthousiaste mensen, ontstaan er soms ook koppeltjes.

“Er zijn onnoemelijk veel mooie momenten die me gaan bijblijven aan Sporta Mon Ventoux”

Waaruit bestaat jullie takenpakket in Frankrijk?

Ons takenpakket is heel breed! Vrijdag is de grote voorbereidingsdag voor ons allemaal. Alle posten op het parcours worden klaargezet met tenten, tafels, vlaggen, banners, nadarhekken, enzovoort. Alles om er voor te zorgen dat zaterdag zeker alles goed verloopt. Daarnaast is er een deel van de crew werkzaam in de Village Cannibale, waar we de check-in mee in goede banen leiden. Zo zijn we de helpende hand zijn bij het uitdelen van de goodies, regelen we het verkeer mee, beantwoorden we de laatste vragen van deelnemers, ....

Zaterdag is dan de hoogdag. Die dag staat iedereen extra vroeg op om de laatste hand te leggen aan de posten onderweg zodat we klaar zijn om de deelnemers te ontvangen. In de Village Cannibale zorgen we er mee voor dat de start goed verloopt voor elke groep deelnemers. We zorgen er dan ook voor dat alle posten onderweg volledig op punt staan. Afhankelijk van de post worden er snacks en water aangeboden, zijn er toiletfaciliteiten, rustpunten, etc.

Wat sowieso overal gebeurt en waar we heel trots op zijn, is dat elke monitor met volle overgave elke deelnemer die dag zal aanmoedigen. Dit is waar we onze onuitputtende energie uit halen, want we weten dat de deelnemers dat extra duwtje in de rug van ons enorm appreciëren.

Nadat de laatste deelnemer elke post op het parcours gepasseerd is, ruimen we de dag zelf ook nog op zodat we de Kale Berg proper kunnen achterlaten. Vaak merken we dat we het zelfs properder achterlaten dan hoe we het zelf enkele dagen ervoor aangetroffen hebben.

Na de geweldige afterparty zorgen we er nog voor dat het plein van Village Cannibale volledig opgeruimd is. En zondag staan we ook niet stil. Dan lopen we tenslotte nog langs de bergflanken om een laatste check uit te voeren dat het echt overal proper is en dat het laatste materiaal is opgehaald.

“We halen onuitputtende energie uit elke deelnemer tijdens het event met volle overgave aanmoedigen”

Hoe groot is de monitoren crew?

De crew telt ondertussen ongeveer 50 vrijwilligers, waarvan de meesten uit Antwerpen komen, maar uiteindelijk worden alle provincies van Vlaanderen vertegenwoordigd. Onze gemiddelde leeftijd is 33 jaar, maar we hebben wat uitlopers met de jongste vrijwilliger die 20 jaar oud is en de oudste vrijwilliger die 70 jaar oud is.

Hoe herkennen deelnemers jou en de monitoren?

We dragen allemaal een rode "Crew" t-shirt tijdens de drie dagen van het evenement. Zie je ons? Spreek ons dan gerust aan! We staan open voor vragen en helpen zo mogelijk altijd met heel veel plezier.

Heb je tenslotte nog een zotte anekdote? Iets dat je altijd zal bijblijven uit al die jaren dat je al meegaat naar Sporta Mon Ventoux?

Meer dan één anekdote zelfs! Er zijn onnoemelijk veel momenten die me gaan bijblijven. Aangezien ik zelf al die jaren op de Top van de Kale Berg sta, zijn bijna al mijn momenten gelinkt aan wat daar allemaal gebeurt: een huwelijksaanzoek van een deelnemer aan zijn (ondertussen) vrouw, de speciale editie Tom Simpson waar ik Eddy Merckx heb ontmoet, de aankomst van Wout van Aert op de top (en de massa mensen die er toen op sprongen om hem te interviewen, feliciteren, ...), de laatste deelnemer van de dag die nog toekomt en zo ongelooflijk blij is het nog gehaald te hebben (en elk jaar is er zo iemand), en zo zijn er nog veel verhalen.

Maar het allerzotste moment van mijn 7 jaar Sporta Mon Ventoux blijft wel de storm van mijn éérste jaar (2016), waar we de top hebben moeten afsluiten en ontruimen wegens risico's en gevaar voor de deelnemers. De berg zag toen om 16u volledig wit onder een tapijt hagel! Tot op vandaag neem ik elk jaar stormpakken mee naar de top voor de crew, in de hoop ze nooit meer te moeten gebruiken :)

2016: het zicht op de top van de Mont Ventoux