Het verhaal achter de uitgepijlde tochten

26 Apr 2024

In een beweegcampagne zoals Sporta Mon Ventoux zijn er heel wat mensen die achter de schermen werken. Hun inspanningen blijven vaak onopgemerkt, maar de bijdrage is cruciaal voor het succes van de campagne. Eén van deze stille helden was Karel Vandeweyer. Hij vertelt ons hoe het afpijlen van de vele tochten in België én Frankrijk leidden tot een verhaal van toewijding, vriendschap en onvergetelijke momenten.

Vertel eens Karel, hoe is het afpijlen van de Sporta Mon Ventoux tochten begonnen?

“In 2010 organiseerde Sporta voorbereidende tochten in België onder de noemer “Dames naar de Top” – al waren heren ook welkom. Cindy Van De Water, die dat project leidde, haar vaste afpijlers beslisten plots om er mee op te houden. En zo ben ik, samen met enkele andere vrijwilligers van het fietsgroepje waarmee we regelmatig gingen fietsen, in the picture gekomen. Cindy vroeg ons in extremis om hulp en wie kan er nu “neen” zeggen tegen zo’n straffe dame? Dat was de start van alles wat volgde.”

“In totaal heb ik samen met de rest van onze groep de tochten in België uitgepijld van 2010 tot 2023.

In 2012 kwam Sporta met een nieuwe uitdaging in Frankrijk: La Cannibale. En die nieuwe uitdaging mocht onze ploeg ook gaan afpijlen. Dat hebben we gedaan tot 2022.”

Wauw, dat zijn heel wat jaren! Vanwaar die blijvende inzet?

“Het was vooral heel leuk om te doen. We waren – en zijn – een hecht team. In het begin pijlden we de tochten uit met 4 personen, maar later bestond ons groepje uit een 10-tal personen. Jan, Marcel, Willy, Suzanne, Carl, Cari, Christophe, Jan F., Leo - en ook tijdelijk Jan V. , Fin - en ikzelf vormden de ruggengraat van het team. We bouwden een sterke vriendschap op. Ondertussen voelen we ons een beetje te oud om de pijlen uit te zetten, maar we spreken nog geregeld af om te gaan fietsen. De tochten zijn minder zwaar geworden, maar de terrasjes achteraf zijn nog steeds heel gezellig.”

“Ook de positieve commentaren van de deelnemers deden steeds deugd. En we voelden ons ook altijd gewaardeerd door Sporta.”

Hoe voelde je die waardering?

“De samenwerking is algemeen altijd vlot verlopen. Maar waar we in de beginjaren vooral op onszelf waren aangewezen, voelde je toch een evolutie. We kregen meer informatie, mochten voor verdere tochten in logementen verblijven, kregen busjes ter beschikking zodat we al het materiaal én onze eigen fietsen makkelijk konden meenemen. Er werd een Sporta-medewerker, Tom Wouters, aangesteld om alles in goede banen te leiden. Dat maakte het voor ons ook eenvoudiger om eventuele obstakels op te lossen.”

Deelnemers staan vaak niet stil bij wat er allemaal bij komt kijken. Hoe ging zo’n afpijling concreet in zijn werk?

“In 2010 vertrokken we nog met de fiets en een landkaart waar de startplaats en de bevoorradingsplaatsen op aangeduid stonden. Zo reden we met z’n vieren de tochten af met elk een rugzak met 80 à 100 pijlen, goed voor 16 kg. Wist je dat we daar 3 dagen voor nodig hadden?

Na die 3 dagen volgde een 4de dag waarop we met 2 personen – met de auto - ook de splitsings- en waarschuwingsborden gingen ophangen.”

“Later kregen we busjes van Sporta ter beschikking en breidde ons ploegje uit waardoor onze werkwijze veranderde. Eén team ging op pad met de fiets voor de kleinste afstand, de andere 2 ploegen deden de grotere afstanden met de busjes. De splitsings- en waarschuwingsborden werden meteen opgehangen. Zo duurde het afpijlen nog maar 2 dagen en konden we zelf nog wat fietsen in de omgeving – en tegelijkertijd het parcours controleren.”

“In Frankrijk gingen we op ongeveer dezelfde manier te werk. Daar hadden we 5 dagen om zowel het parcours van La Cannibale(tte) als het parcours van de voorbereidingsritten (La Vintoux) af te pijlen. Zelf vertrok ik op de eventdag heel vroeg om alles nog eens een laatste keer te controleren. De start van La Cannibale(tte) was om 6u, dus ik moest telkens vroeg uit de veren.”

Deden jullie ook mee met de uitdagingen tijdens de apotheose in Frankrijk?

“Ja, hoor. Alleen de laatste jaren reed ik zelf niet meer mee omwille van mijn gezondheid, maar ik stond wel te supporteren.”

Waren er ook minder leuke kanten aan het uitpijlen?

“Onze grootste uitdaging waren de onaangekondigde wegenwerken. Zo’n last minute wijzigingen zijn minder fijn. Doordat Tom binnen Sporta heel sterkt focuste op de tochten, had hij hier zelf een goed zicht op en werden die frustraties minder.”

“In Frankrijk waren het dan weer pijlen die regelmatig verdwenen. Dat moesten we dan telkens bijwerken.”

Welke momenten zullen je altijd bijblijven uit jouw afpijlperiode voor Sporta Mon Ventoux?

“Naast de sterke vriendschap die onze groep opbouwde, denk ik met een lach terug aan die keer dat we een afstand van zo’n 50 km hadden afgepijld in de verkeerde richting en maar net op tijd klaar waren met alles te corrigeren. Of aan Suzanne zich in de jeugdherberg in La Roche niet op haar gemak voelde en de deur langs binnen barricadeerde… om ’s morgens te ontdekken dat de deur naar buiten open ging.”

Karel nam in 2023 afscheid van het afpijlen, maar de dankbaarheid voor hem en de andere afpijlers blijven. Dankjewel!